Parafia Ryglice

Historia Parafii

  • Dokładnej daty założenia tutejszej parafii nie znamy ponieważ nie zachował się do naszych czasów jej akt fundacyjny. Sprawa ta więc nadal pozostaje w cieniu tajemnicy. Jednak dzięki notatce, znajdującej się w księgach parafialnych, dowiadujemy się, że parafia powstała na samym początku XIV wieku.W roku 1301 Władysław Łokietek, ówczesny Książę Kujawski i Sandomierski, a późniejszy król Polski, darował na wieczne czasy wieś Porzecze Rygielskie i wieś Burzyn dwóm szlachcicom herbu Pobóg – Mikołajowi Burzy i Wawrzyńcowi Kielanowskiemu. Oni to byli fundatorami pierwszego kościoła i założycielami parafii, którą oddali w zarząd księdzu Stanisławowi Pierzchale. Na utrzymanie proboszcza darowali 1 łan gruntu (126 mórg) z lasem, który rozciągał się od rzeki (Szwedki) – „środkiem wsi płynącej” – aż do „granic królewskich” tj. północnej granicy wsi Żurowa. W owym czasie papieżem był Bonifacy VIII , a biskupem diecezji krakowskiej ks. Bp Jan II Muskata (1294-1320).Początkowo do parafii należały wsie: Burzyn, Joniny, Kielanowice, Kowalowy i Ryglice, natomiast wsie Bistuszowa i Uniszowa – jako własność opatów tynieckich- wchodziły w skład parafii Tuchów. Były więc Ryglice parafią rozległą, o powierzchni 51,5 km. Według danych z roku 1350, mieszkańców w tym czasie było 168, od nich płacono 3,16 skojców świętopietrza.Parafia od początku swego istnienia przynależna była do diecezji krakowskiej, dekanatu tuchowskiego, natomiast administracyjnie do powiatu bieckiego, woj. krakowskiego.
  • Budowle kościołów Pierwszy kościół – wybudowany był na pewno z drze­wa modrzewiowego, w które tutejsza okolica w owym czasie obfitowała. Nie przetrwał do naszych czasów, gdyż został zniszczony w roku 1567 przez wojska Rakoczego Jerzego II, księcia węgierskiego, sprzymierzonego wówczas ze Szwe­dami. W tym czasie proboszczem był ks. Walenty Dybalski (1644-70).Nie znamy lokalizacji budowli. Jednak biorąc pod uwagę ówczesne zwyczaje – grzebanie zwłok ludzkich wokół kościoła- możemy wnioskować, że był usy­tuowany na miejscu dzisiejszego “rynku”, gdyż podczas przeprowadzania niwelacji tego terenu w roku 1936, na­trafiono tu na liczne szkielety ludzkie. Prawdopodobnie drugim z kolei kościołem był kościół, pochodzący z końca XVII w., który w roku 1947 został przeniesiony do wsi Kowalowy jako zabytek. Zbudowany był z drzewa modrzewiowego na zrąb, o prezbiterium trój­kątnym, trzech nawach halowych z transeptem, murowaną zakrystią od strony północnej i dwoma przedsionkami czy­li kruchtami. Od strony zachodniej była kruchta tzw. “Wielka” (główne wejście), a od strony południowej bo­czna, zwana także “babincem”. Ściany zewnętrzne, jak również stromy dach trzyspadowy były pokryte gontami. Wokół niego istniał cmentarz grzebalny, nieczynny od drugiej połowy XVIII w. Kościół otoczony był murem ceglastym wzniesionym w roku 1870 r. , kosztem 600 zł. Było w nim trzy wejścia: od strony południowej, wschodniej i zachodniej. Wejście od strony zachodniej było wej­ściem głównym, w pobliżu którego po lewej stronie stała murowana dzwonnica z trzema otworami dzwonnymi. Parkan murowy wraz z dzwonnicą, został rozebrany w roku 1924, a uzyskaną z rozbiórki cegłę przeznaczono na budowę nowego kościoła. W roku 1944 podczas okupacji Niemcy urządzili w nim oborę dla bydła przeznaczanego na ubój dla wojska frontowego, dokonując tym postępkiem profanacji – nieczynnej już wówczas – świątyni. Po zakończeniu działań wojennych kościół ten został obudowany z zachowaniem wszystkich cech budowlanych, tak ze­wnętrznych jak i wewnętrznych „starej” świątyni – z wyjątkiem pokrycia gontowego, które zastąpiono blachą ocynkowaną. Stoi do dnia dzisiejszego w parku byłego Dworu, tuż obok szosy Ryglice – Jodłowa. Obecny kościół w Ryglicach- pod wezwaniem św. Katarzyny – został wybudowany w latach 1926 – 1942 staraniem ówczesnego ks. Proboszcza Jakuba Wyrwy (1913-1953). Projektantem budowli był dr inż. Zubrzycki, archi­tekt krakowski, natomiast całością budowy kierował miej­scowy budowniczy Franciszek Boratyński, który wraz z tu­tejszymi murarzami wybudował wiele kościołów na terenie Polski, a zwłaszcza na jej wschodnich rubieżach. Budulec na niego pochodził z rozmaitych źródeł rozbiórki – jak już wspomniano – parkanu i dzwonnicy z rozbiórki browaru dworskiego, który jako nieczynny po zdewastowaniu go przez wojska rosyjskie i austriackie podczas pierwszej wojny światowej, został darowany w ro­ku 1921 na własność ks. Jakubowi Wyrwie przez ówczesne­go właściciela dworu, Artura Zarembę Cieleckiego. Ponad­to cegłę jak również dachówkę kupowano w cegielni w Tuchowie i Tarnowie. Kamień czerpano z kamie­niołomów miejscowych oraz swoszowskich, natomiast budulec szlache­tniejszy sprowadzano z Szydłowca (woj. kieleckie)Obróbkę kamienia wykonali miejscowi kamieniarze, a prace murarskie miejscowi murarze. Robocizna niefacho­wa oraz zwózka materiałów budowlanych została wykonana bezpłatnie przez parafian.Na pokrycie kosztów budowy, była wyznaczona wszy­stkim parafianom posiadającym gospodarstwa tzw. konku­rencja. Pomocy w zbożnym dziele udzielili także rodacy z Ameryki, którzy z tutejszej parafii przed kilkudzie­sięciu laty tam wyemigrowali za chlebem. Duży wkład pie­niężny w budowę wniósł sam proboszcz, na co sprzedał kil­kanaście hektarów ziemi plebańskiej. Na skutek sporu o lokalizację kościoła, powstałego pomiędzy ówczesnym dziedzicem Arturem Zarembą Cieleckim a ks. proboszczem J. Wyrwą, dziedzic odmówił płacenia konkurencji, protestując tym sposobem przeciwko temu, że jego koncepcja usytuowania kościoła koło cmentarza wojennego nie została przyjęta przez księdza proboszcza i projektanta. Zabytkowy wystrój wnętrza świątyni został w cało­ści przeniesiony ze starego kościoła. Do cennych zabyt­ków należą ołtarze – wykonane przez nieznanych nam rzeź­biarzy – a zwłaszcza dwa boczne z obrazami: Chrystusa “Ecce Homo” (Oto człowiek) z roku ok. 1600 (lewy boczny) i św. Anny Samotrzeć z roku ok. 1600 (prawy boczny). Na nastawie ołtarza św. Anny, znajdują się dwa herby tzw. złożone, fundatorów tego ołtarza; z lewej strony herb “Abdank”, z prawej zaś herb “Strzemię”. Oprócz ołtarzy do zabytków należą: kamienna chrzcielnica z 1554 r., barokowa ambona z po­stacią Chrystusa i czterema postaciami ewangelistów z ich symbolami, oraz niektóre obrazy z XVII i XVIII w. Postacie przyozdabiające ambonę, zostały ufundowane przez Michała Witalisa, posła do parlamentu wiedeńskiego z roku 1865.Piękne witraże zdobiące okna, ufundowane zostały przez osoby prywatne bądź rodziny, organizacje po­lityczne, oświatowe i zawodowe oraz bractwa kościelne, o czym informują umieszczone na nich napisy. Piękne ich barwy napełniają wnętrze całej świątyni radosnym nastro­jem, zwłaszcza w słoneczne dni. Wykonane one zostały przez firmę braci Paczków w Krakowie, a zaprojektowane przez wybitnych krakowskich malarzy.